The unlikely pilgrimage of Harold Fry

The unlikely pilgrimage of Harold Fry is een verfilming van de gelijknamige roman van Rachel Joyce. Geen feelgood, zoals de filmposter en de trailer doen vermoeden. Maar een film over een innerlijke reis, langs onverwerkte emoties naar innerlijke verzoening.

Met de verwachting een goedmoedige luchtige film te gaan zien nemen we plaats in de bioscoopzaal van Filmhuis Bussum, voor ‘The Unlikely Pilgrimage of Harold Fry’.

We zien Harold Fry op weg gaan om een brief te posten, gericht aan een vriendin die op sterven ligt. In plaats van de brief te posten, besluit hij om deze persoonlijk aan haar te brengen, honderden kilometers verderop. Zonder enige voorbereiding gaat hij ‘gewoon’ op pad. Onderweg beleeft hij allerlei avonturen, heeft hij bijzondere ontmoetingen en krijgt hij hulp op het moment dat hij dat het meest nodig heeft.

Ik heb nog nooit zo gehuild bij een film. Of jij dat ook gaat doen weet ik natuurlijk niet, het is natuurlijk erg persoonlijk wat je raakt en hoe. Het onderliggende verhaal is voor mij erg confronterend en ik word gevoelig geraakt.

De opbouw van dit verhaal in de film is zeer knap gedaan. Hoewel ik voel aankomen wat eraan zit te komen en de spanning zich opbouwt, ontvouwt het gehele verhaal zich pas (en dan ook zeer expliciet) als Harold Fry al een tijd onderweg is. Dwars door groot verdriet, pijn en blaren, loopt hij door, er is geen weg terug.

De film eindigt wel als een echte feelgood movie, als Harold Fry en zijn vrouw elkaar weer ontmoeten en beiden als andere mensen weer naar huis terugkeren. Het bijzondere is dat beiden zijn getransformeerd na de reis, Harold Fry op zijn reis en zijn vrouw als thuisblijver. Ik blijf nieuwsgierig naar het verhaal van hun thuiskomst, en hoe zij hun inzichten in hun verdere leven hebben verweven.

Scroll naar boven