Met koffie in de hand zitten we om half elf in de ochtend in de fluffy groene stoelen van Filmhuis Hilversum klaar voor The Miracle Club. We worden meegenomen naar 1967, in het verhaal van drie vrouwen die meedoen aan een door de kerk uitgeschreven wedstrijd.
De hoofdprijs? Een ticket voor een pelgrimstocht naar Lourdes. Lily, Eileen en Dolly krijgen tot hun teleurstelling de tweede prijs: een gerookte ham. Dankzij het grote hart van een kleine jongen die de wedstrijd won, kunnen ze toch gaan.
Een paar dagen eerder is de bedenkster van de wedstrijd overleden. Haar dochter Chrissie komt voor het eerst terug naar haar geboortegrond, nadat ze veertig jaar geleden onverwacht naar Amerika vertrok. Lily en Eileen, vriendinnen van haar overleden moeder, heten haar niet bepaald welkom.
Er is veel oud zeer. Chrissie had in het verleden verkering met de zoon van Lily, waar Lily toen niet bepaald blij mee was. Toen is ook de vriendschap tussen Chrissie en Eileen gesneuveld. Op de dag van vertrek naar Lourdes blijkt dat Chrissie ook meegaat, dit tot onverholen ergernis van Lily en Eileen.
Er is altijd hoop, ook als je niet 100% gelooft
Elk van de vrouwen hoopt op een wonder in het bedevaartsoord. De hoop op genezing en nog meer de verlossing van schuldgevoelens en spoken uit het verleden. Hoewel de vrouwen vurig hopen op een wonder, zijn er ook twijfels.
Bij de plek waar alles in Lourdes om draait uit Chrissie haar twijfels en vraagt aan de priester of hij gelooft dat Maria Magdalena hier echt aan Bernadette is verschenen. Hij antwoordt: ‘Er is altijd hoop, ook als je niet 100% gelooft.’
In Lourdes is de hoop van de vrouwen gevestigd op de ijskoude baden met het Heilige Water, de plek waar het wonder van Lourdes zich zal voltrekken. Als er niets lijkt te gebeuren slaat de wanhoop toe en komt de oude pijn tot een uitbarsting.
Het gaat niet om het wonder, maar hoe je verder gaat als er geen wonder gebeurt
Voordat de gedesillusioneerde vrouwen weer in de bus naar huis stappen zegt de priester: ‘Het gaat niet om het wonder, maar hoe je verder gaat als er geen wonder gebeurt.’ Dan blijkt dat er wel degelijk iets bijzonders is gebeurd op deze reis.
Het echte wonder ontvouwt zich bijna onzichtbaar en in kleine stapjes, doordat de vrouwen zich dwars door boosheid, verdriet, wanhoop en angst met elkaar verzoenen. Dat is de schat die zij thuisbrengen.
Het verhaal is ontroerend en er zit een mooie boodschap van hoop, geloof en liefde in. De cast is veelbelovend, maar – vind ik zelf – ietwat verwarrend gekozen. Eileen (Kathy Bates) en Chrissie (Laura Linney) waren vroeger beste vriendinnen, maar door het ogenschijnlijke leeftijdverschil tussen Eileen en Chrissie lijkt Eileen te oud om de beste vriendin van Chrissie te zijn geweest. Daar bleef ik de hele film wel wat last van houden.
De schat
De film toont prachtige beelden van Lourdes, waar we in 2015 met ons gezin op de fiets aankwamen en in 2016 weer verder gingen richting Santiago de Compostela. Het roept mooie herinneringen op aan een plek die veel indruk heeft gemaakt.
Eerst was ik overdonderd door de drukte. Maar dwars door de lange rijen mensen, vele souvenirwinkels en automaten die voor geld heilige munten uitspugen (waarvan ik er nog steeds eentje van in mijn portemonnee meeneem), voelde ik de hoop van al die mensen die op zoek waren naar heling. Een ervaring om stil van te worden.
De schat die ik uit deze film meeneem naar huis? Soms moet er iemand op reis gaan om te ontdekken dat het grootste wonder in jezelf zit. Het vermogen om compassie te hebben voor jezelf en de ander.
