In 2018 trekt Sebastien de Fooz een maand lang door zijn woonplaats Brussel. Zijn doel ligt in het ontmoeten. Met open blik gaat het hij onzekere avontuur aan. Op zijn tocht langs onvermoede ontmoetingen met stadgenoten ontmoet Sebastien vooral ook zichzelf.
De Fooz is zeer ervaren wandelaar. Hij liep van huis naar Santiago, Rome en Jeruzalem. Maar de deur uitstappen en de stad waarin je woont een maand niet verlaten is van geheel andere orde. Zonder geografisch doel lijkt het soort zwerven te worden. Dat levert een hele andere kijk op de eigen stad, de mens en hemzelf.
Zijn verhaal staat bol van de ontmoetingen. Zonder ook maar iets te verwachten wordt hem vaak liefdevol onderdak gegeven, door mensen die hij in zijn routineuze leven misschien wel helemaal niet zou hebben ontmoet. Zijn tocht voert hem langs, zoals hij het noemt, breuklijnen in de stad. Tussen wijken en mensen. Hij stapte over die breuklijnen heen en ging zo zijn eigen angsten en vooroordelen te lijf.
Door het ontbreken van het geografische doel is Sebastien aangewezen op zijn innerlijke doel, het ontmoeten van mensen en het verkennen van de grenzen van zijn vertrouwen. In eigen kunnen en dat van zijn medemens. Elke dag in het nu, niet bezig met gisteren of morgen. Dat confronteert en zorgt voor ongemak. Want wat doe je als bijvoorbeeld niemand je een slaapplek aanbiedt?
Misschien geef Sebastien de essentie van het Schildpad wel mooi weer in zijn epiloog.
‘Koers zetten naar mijn echte doel, welwillend kijken naar wat zich aanbiedt, bleek uitermate moeilijk te zijn in deze tegenspoed zonder geografische mijlpalen. Toch kon ik dankzij deze realiteit de ruimte en de band ermee anders structureren, en de tocht langs de weerstanden die ik op mijn innerlijke weg tegenkwam, voortzetten. Onmogelijk om daaraan te ontsnappen door naar een ‘daar ergens’, een ‘elders’ te rennen. Er valt zoveel te beleven in het nu-moment.’
Lannoo | 2020
